Brenda Spiegelt

Columns

Slakken

Tuinieren dus. Hoe te beginnen? Onze tuin is een paar jaar geleden aangelegd door een tuinman, waardoor er in elk geval een bepaalde structuur is. Daarvoor was het slechts een stuk grond waar niet al teveel op wilde groeien, zover wij dat zagen.

Op de laatste dag in de vakantie besluit ik twee tuinierboeken te bestellen. Want, één van mijn talenten is, eerst heel veel kennis opdoen en er daarna mee aan de slag gaan. "Gewoon proberen", staat niet helemaal in mijn woordenboek. Daarbij had ik natuurlijk al wel, als goede projectmanager, een aantal te behalen resultaten voor mezelf bedacht.

Bij thuiskomst lagen deze boeken al heerlijk op mij te wachten. Nadat alle vakantiezooi was uitgeklopt, gewassen, opgeruimd, enz, kon ik heerlijk gaan zitten in onze tuin. Het was zowaar mooi weer. Onder het genot van een glaasje witte wijn me verdiepen in mijn nieuwe studielectuur.

Een boek over tuinontwerpen en een boek over moestuinen. Want ja, dat lijkt me geweldig, eten uit eigen tuin, super duurzaam en erg leerzaam. Zien die kinderen ook eens dat die komkommer echt niet in plastic aan de bomen hangt, zeg maar. Ik vergeet op dit moment gemakshalve even dat mijn huidige tuin half opgevreten is door een leger van naakt- en huisjesslakken. Ja, ook die laatste zijn bij mij in een nieuw perspectief komen te staan. Hoewel allerlei gezellig vriendelijk en veelkleurig ogende kinderboeken anders doen geloven, ook die schattige huisjesslak is een monster in de tuin. Hij is weliswaar traag, evenals zijn naakte broeder (of zuster, geen idee hoe je dat onderscheid ziet), maar als ze met veel zijn, blijkt je tuin toch verrassend snel kaal te kunnen worden. Mijn kinderen verdienen inmiddels een aardig zakcentje met het vangen van die beesten, maar hierover in een andere column meer.

Vooral het boek over de moestuin doet mijn hart sneller kloppen. Allerlei mooie verhalen over grondverbetering, composthopen en mooie glanzende opbrengsten... Mijn ogen staren dromerig in onkruidgroen (dat eten die slakken dan weer niet) van mijn tuin. Ja, hier heb ik echt zin in. Ik loop eens een rondje door mijn tuin om te zien of er lege gaten zijn waar ik kan beginnen. Wel jammer dat het eigenlijk al bijna najaar is. Want dit hoor je toch alemaal in het voorjaar te doen? Misschien kan ik me in de tussentijd eens op kamerplanten storten, om toch een beetje dat gevoel van groene vingers te ontwikkelen? Nou ja, ik zie wel.

Ik zie dat er inmiddels wel het nodige is uitgebloeid. Wat die tuinman kan, kan ik ook. Vanaf nu ga ik alles zelf doen, besluit ik heel dapper. Morgen even op zoek naar een mooie compostbak. Want dat is natuurlijk het summum van duurzaamheid. Dat je zonder schuldgevoel de overgebleven aardappels, of de restanten van de borden van de kinderen in de compostbak kan kieperen. Ik las wel iets over stro en regelmatig uitleggen of zoiets. Maakt niet uit, een hobby mag tijd kosten toch?