Dorre rozen
De rozen in mijn tuin bloeien uitbundig. "Je moet ze eigenlijk afknippen als ze uitgebloeid zijn dan komen er weer nieuwe
bloemen." Dit heb ik tenminste van horen zeggen.
Zoals wel eens vaker vraag ik me af of dit een metafoor voor het leven kan zijn. Als iets in je leven is uitgebloeid moet je het afknippen en wegdoen. Dan komt er weer energie voor nieuwe vruchten. In eerste instantie vind ik dat wel een mooie gedachte. Het oude weg doen wat geen functie meer heeft, wat versleten is in je leven, wat niets meer opbrengt, niet mooi meer is, wat verdord is: afknippen en in de prullenbak.
Als ik er iets langer over nadenk vind ik het toch een vreemde reflex. Het afknippen van oude bloemen, om ervoor te zorgen dat de plant rozen blijft maken. Het heeft te maken met het idee dat oude bloemen hun zaadjes strooien. De plant raakt verzekerd van nageslacht en stopt na die verzekering met het maken van nieuwe bloemen. Als je
die zaden te vroeg weghaalt, blijft de plant dus bloemen produceren.
Dat hele idee begint me ook een beetje tegen te staan. Alsof alles maar ten dienste moet staan van meer produceren. Er altijd
maar glanzende witte bloemen aan de plant, of mijn leven moeten groeien. Zo snel mogelijk wegknippen wat is verdord, want dan blijft de buitenkant mooi. Wat een vermoeiende manier van leven is dat eigenlijk. Ik realiseer me dat ik hier toch vaak aan meedoe.
Een boek dat me niet snel genoeg boeit gooi ik weg. Een hobby die ik even heb geprobeerd verliest glans en waarin ik ook nog heb geïnvesteerd stop ik weer. De spullen blijven overigens onaangeroerd In de kast liggen. Mijn leven is best wel gericht op meer, sneller, mooier en beter. Fouten maken blijft lastig. Wat niet werkt of lijkt te werken valt af. Lijstjes afvinken zodat ik dat gevoel dat ik maar genoeg heb gedaan zichtbaar kan koesteren. En op zichzelf is het ook niet erg om bezig te zijn met het realiseren van mooie dingen in je leven. Net als die rozenstruik ontelbare mooie bloemen produceert.
De plant leert me echter ook om te zien dat wat ik doe toch tijdelijk is. Misschien ooit zijn glans verliest en verdort. Snel afknippen en hopen op nieuwe productie is soms goed punt het kan ruimte geven in je hart. Als je iets kunt loslaten kunt vergeten of vergeven. Even stilstaan bij al mijn verdroogde en uitgebloeide resultaten, mijn fouten, is soms ook wel even goed. Dan kan er gebeuren wat er bij de roos ook gebeurt, er vallen zaadjes. Zaadjes die langzaam rijpen in mijn hart en die veel later, op een moment dat ik het niet verwacht of heel erg nodig heb, ineens tot bloei komen.
Ik leer de dorheid en traagheid even te koesteren. Als het een roos is geworden laat ik het weten!
Augustus 2022