Korting is nogal relatief
Naar aanleiding van een bericht op nu.nl, van 30 mei 2020 , Zonder loon naar huis: corona vergroot problemen in kledingindustrie uit.
Ik weet niet precies hoe dat gaat bij zo’n kledingbedrijf. Maar je vraagt het je toch af. Als ik met mijn zoon op een dag, met hoge kortingen zijn zomergarderobe weer fijn heb kunnen aanvullen en je ziet later op internet het bericht langskomen dat arbeiders in kledingfabrieken door de coronacrisis al een tijdje geen loon uitbetaald krijgen. Je vraagt je toch af hoe het kan dat in de winkel de hangertjes van de stangen glijden, omdat ze veel te vol hangen en de stapels omvallen omdat ze te hoog zijn, hoe het kan dat de mensen die deze spullen maken al maanden geen loon krijgen.
Ik stel me zo voor dat je, als financieel directeur, jarenlang hebt geloofd in winst uit de efficiëntie van je eigen productieketen. Af en toe was er wel iemand die begon over ‘sociaal ondernemerschap’, dat er misschien eens nagedacht moest worden over de lage lonen in de fabrieken, maar het overgrote deel van de productieketen was dik tevreden. Die mensen zaten toch ver weg? Wie had daar nou echt last van? Klanten liepen maand in maand uit de winkel uit met tassen vol nieuwe kleding en de winst stroomde binnen.
En dan ineens uit het niets komt er zo’n virus om de hoek en dat schiet gaten in die efficiëntie. De schrik slaat je om het hart. In je hoofd ga je de hele productieketen af. Korting op de uitkering aan de aandeelhouders? Nee, dat zou erg oneerlijk zijn. Ze hebben je tenslotte door dik een dun gesteund met hun financiering. Geen SALE? Nee, dat zou ook erg oneerlijk zijn, die klanten hebben het al zo zwaar, die gun je die korting. Korting op het management? Nee, dat zou niet fair zijn, die mensen werken allemaal keihard om hun hypotheek te betalen. En het leidt misschien tot ontevreden medewerkers, niet handig. Korting de prijs van het vervoer? Je denkt terug aan de nachtmerrie over een grote stroom van containerschepen, uitpuilend met dozen met kleding. En je weet ook dat je badend in het zweet wakker werd omdat je eindigde in een winkel met lege rekken. Nee, dat nooit. Die vervoerders zouden je kunnen gijzelen door voorraad vast te houden.
En dan, ineens weet je het! Tuurlijk: korting op dat wat je die fabriek daar ver weg betaalt.
Wat een geluk dat je de mensen die daar werken niet in dienst hebt. Maar dat je gewoon een prijs hebt afgesproken voor het naaien van een partij kleding. Je zegt gewoon een aantal orders af, er ligt nog genoeg in die containerschepen. En je vraagt korting op dat wat je niet meer kan afbestellen. Man, hij voelt zich ineens een stuk lichter.
En ik kijk naar mijn zoon, in zijn nieuwe korte broek. 13 euro heeft die gekost. Waarvan, zo leert internet mij, tussen de 0,06 en 0,30 cent gaat naar degene die de broek heeft genaaid.
En ik voel me ineens een stuk zwaarder. Wie geeft mij korting op mijn schuldgevoel?