Brenda Spiegelt

Columns

Duurzamer is niet altijd makkelijker

Onze televisie hapert sinds kort, op een heel klein, maar bijzonder irritant detail. Hij reageert niet soepel meer op de afstandsbediening. Normaal gesproken betekent dat, dat het tijd wordt om de batterijen te vervangen, maar tot onze verrassing hielp dat niet.
Het resultaat is vooralsnog dat we vele keren moet drukken op de knopjes, voordat ie aangaat en ditzelfde ritueel herhaalt zich bij het zoeken van een nieuwe serie/film in Netflix, het harder of zachter zetten van het geluid, het kiezen van een andere bron of de film op pauze zetten (en daarna weer op play) als we even een zakje chips willen halen. Inmiddels loopt de irritatie bij alle deelnemers van het gezin flink op.

Mijn eerste reactie was: dan moet er maar een nieuwe tv komen. Maar ergens begon er toch iets te knagen. Bizar eigenlijk. Alleen dat kleine detail doet het niet. De rest van de tv, misschien niet meer de nieuwste, doet het echter nog prima. Waarom weggooien? Een nieuwe tv heeft tenslotte weer nieuwe grondstoffen gekost. Net A life on our Planet gekeken, dit was mijn kans om de uitputting van de aarde te stoppen! Ik zou een serieuze poging doen om iets te laten repareren. Maar hoe dan?

Op de website van het betreffende tv-merk wordt dit euvel vermeld, met daarbij een serie met stappen die wellicht tot een oplossing kunnen leiden. De eerste is weer het vervangen van de batterijen. Ik besluit deze over te slaan. De volgende iets met de stekker eruit voor 60 seconden en nog een paar stappen erbij. Einde van het liedje is dat het nog steeds niet werkt en ik word doorverwezen naar de whatsapp van de servicedesk.
Ik app direct mijn hele probleem + foto van de sticker die achterop de tv zit, met alle beschikbare nummers erop. Tot mijn verbazing krijg ik meteen antwoord (op vrijdagavond 19.30). Het blijkt een vreemd afstandelijke, maar toch schijnbaar geïnteresseerde reactie te zijn van een antwoordrobot of ‘virtuele assistent’. Die mij vertelt dat ie begrijpt dat er ‘iets met de afstandsbediening’ is. Maar dat ie nog niet precies weet wat. Hij (of zij? Of het?) dicteert drie verschillende antwoorden, om het algoritme verder aan het werk te zetten. Ik kies voor ‘andere vraag’, want het probleem zit niet in de afstandsbediening, maar in dat rode lampje op de tv dat het signaal ontvangt.
Ik kom er, nadat ik een paar keer dezelfde vraag terugkrijg, achter dat ik het woord ‘afstandsbediening’ moet vermijden. Want dat levert een loop op met elke keer dezelfde vragen en antwoorden over de afstandsbediening waar dus niets mee is…
Dus ik roep iets met infrarood (denk ik). Schot in de roos! En vervolgens krijg ik, tot mijn verbazing, weer precies dezelfde stappen voorgeschoteld die ook al op de site stonden. Zucht…. Het lot van mensen die wel eerst netjes de site volgen. Resultaat van het voeden en volgen van het algoritme is: de virtuele assistent kan het probleem niet oplossen. En verwijst door naar een echt mens (hoop ik). Die helaas wel pas de volgende ochtend om 10.30 beschikbaar blijkt, maar dan ook enthousiast aan de slag gaat. Weer dezelfde vragen, maar ook nu blijkt het niet te helpen…

Oplossing die wordt aangereikt: de tv wordt aangemeld voor reparatie. Of ik even een hele waslijst aan persoonsgegevens wil doorgeven. Dan krijg ik daarna een sticker opgestuurd. Ik doe dit braaf, waarna er in mijn mailbox een bericht verschijnt met een link, met een ‘verzoek om gegevens aan te vullen’. Wat schetst, wederom, mijn verbazing: ik moet weer alle gegevens invullen! Ik werk bij de overheid, daar kun je echt niet meer aankomen met zo’n geintje, maar grote multinationals kunnen dat blijkbaar nog wel gewoon doen. Absurd!

Maar voor het milieu doen we alles. Dus ik vul braaf verder in. Dan krijg ik uiteindelijk echt een sticker, of sticker… Eigenlijk is het een PDF’je dat ik zelf moet printen en met lijm op de doos moet plakken. Oh ja, de doos, van een 6 jaar oude tv? Die is natuurlijk allang weg. Dus op zoek naar stevig karton + zacht materiaal om een tv (32 inch) veilig in te vervoeren. Wie heeft het niet staan? En daarna moet ik deze doos afgeven op een post.nl punt.

En dan volgt de beroemde ‘black box’. Ik moet vermoedelijk ‘onderzoekskosten’, ‘uurloon’ en ‘materiaalkosten’ betalen. Geen idee dus wat het kost, wanneer ik mijn tv terugkrijg en of de reparatie überhaupt gaat lukken.

Ik denk verlangend terug aan die nieuwe tv die ik op internet kan bestellen. Ik weet wat ie kost, ik weet wanneer ie komt (voor 21.00u besteld, dinsdag in huis) en ik weet zeker dat ie het doet. Het frustreert en fascineert met tegelijk enorm dat iets repareren vele malen meer moeite kost en tot veel meer onzekerheid leidt dan het bestellen van een nieuw apparaat. Terwijl mijn gevoel zegt dat dat eerste beter voor het milieu is en het tweede niet.

Er hapert niet alleen een klein detail aan mij tv, maar er hapert iets veel groters in het systeem van snel iets nieuws als iets oud het niet helemaal goed meer doet. En ik ben er onderdeel van. Gelukkig heb ik straks tijd over om dit te overdenken. De tv is even vertrokken met onbekende bestemming.

December 2020