Slaaf van de tijd
En het werd vrijdag. De laatste dag om een stukje in te leveren. Nee, ik had nog niets op papier.
We zijn slaaf van de tijd. Soms voel ik me gevangen door de klok. Ik kan niet ontsnappen aan het onherroepelijk doorlopen van de wijzers, of het doorklikken van de digitale getalletje op mijn telefoon zo je wilt. Soms ga ik maar heel hard hollen, om de tijd in te halen, maar word ik alleen maar heel moe. Soms probeer je ‘tijd te maken’ door boodschappen te laten bezorgen. Het lukt niet echt, omdat die gekochte tijd zich zomaar opvult.
Kan ik zonder de tijd? Nee, waarschijnlijk niet. God heeft ons ritme bepaald met de opkomst en ondergang van de zon. Elke dag opnieuw. Mooi vind ik dat. Maar, vraag ik me ook af, laat ik God ook mijn dagritme bepalen?
Ver weg in het heelal schijnen sterren, zonder dat we ze zien. Ze hebben alle tijd. Ze schijnen sle
chts tot eer van God! En mijn leven? Is dat tot eer van God? Of ook een beetje (of misschien wel behoorlijk), tot eer van mezelf?
Mijn eigen eer mag ten kosten gaan van Zijn eer. Vandaag mag ik rusten bij Hem, die boven de tijd staat. Die eeuwen gebruikte om Zijn verlossingswerk voor te bereiden. Hij hing daar urenlang, seconde voor seconde tikten weg.
Voor mij… Wat een eer! Dank u Vader!
Lieve groet
Brenda
Een stuk fruit. Het neemt de tijd om te groeien en pas dan is het goed!