Offers
Dit is volgens mij de vreemdste veertig-dagen tijd die ik me kan herinneren. Ja, vorig jaar was ook raar. In coronatijd, allemaal thuis, geen kerk, niets. Maar dat gaf in elk geval stilte. Tijd en ruimte om een veertig-dagen tijd bewuster te beleven.
Deze keer leek de hele wereld letterlijk samen te spannen tegen de stilte. Oorlog, verkiezingen, nog meer oorlog, klimaatrapporten, alarmerende berichten, vluchtelingen, inflatie, stress, angst voor de toekomst. Alles buitelde over elkaar heen. Alles schreeuwt om mijn aandacht.
Nog los van mijn persoonlijke leven, waarin gezin, werk, kerk, hobby’s ook tijd opeisten.
Geplet tussen onrust en verwachting vond ik soms zelfs geen tijd om een column te schrijven. Stapelde voor mijn gevoel schuld op schuld. Terwijl ik me zo graag wilde verootmoedigen voor God. Kijken wat ik kon loslaten, wat me van Hem weghield.
De conclusie is dat me dat niet al te best is gelukt. Dat het geschreeuw van de wereld elke keer luider is dan mijn stilte zoeken voor God. Dat de tijd voor mijn persoonlijke leven gaat, voor de tijd van verootmoediging. Offers brengen…. Nee, ik heb hier nog een hoop te leren.
Gisteren keken we de Passion. Centrale boodschap: alles komt goed!? Ik gebruik die zin ook vaak in mijn dagelijkse leven. Als iets even niet lekker gaat, bij mezelf, of bij een ander. Maar eigenlijk vooral op een moment dat ik niet weet wat ik verder kan zeggen. Meestal geloof ik er zelf niet zo in.
Goede Vrijdag. De dag waarop Jezus het ultieme offer bracht. Hij kon het wel, zichzelf volledig wegcijferen, door zijn alles omvattende Liefde voor mij. Ik mag met al mijn schuld, mijn halfslachtige offers en mijn onrust, komen bij dat kruis. En het daar achterlaten.
Echt heel raar! Maar ik weet zeker: alles komt echt goed!
Fijne Paasdagen.
Brenda