Brenda Spiegelt

Columns

Magnetronmaaltijd

In de afwasruimte van de camping sta ik te hannesen met plastic bakken met kant & klare nasi/bami, babi ketjap en saté. In deze ruimte staat namelijk een magnetron. Een eenvoudig ding, waar je 50 cent in moet gooien voor 5 minuten magnetronstraling. Bedoeld voor Olvarit-achtige zaken (denk ik). Inmiddels zit ik echter met drie tieners en een man in een tent met drie prutserige pitjes. Daar kun je nauwelijks een fatsoenlijke maaltijd voor 5 mens op koken. Laat staan 5 kieskeurige… De één houdt van nasi, de ander verafschuwd saté enz… Eigenlijk het enige dat hen bindt is de kroepoek en de in plakjes gesneden komkommer ‘on the side’. Daarbij heb ik ontdekt dat zakken voorgesneden groente, die ik thuis gebruik in de bami/nasi, na een dag in de campingkoelkast gelegen te hebben, er al knap onsmakelijk verlept uit gaan zien.

Terwijl ik daar een beetje sta te goochelen met die bakken, het kan er uiteraard niet allemaal in één keer in, komt er een vrouw met een buggy, een kleuter en een afwas binnenlopen. Ik pletter net een gloeiendhete bak opgewarmde nasi in de afwasteil, die ik had meegenomen om niet op de terugweg mijn vingers totaal te verbranden, als het manneke tegen z’n moeder zegt: ‘kijk mama, je kunt hier opwarmen’. Daarbij wijzend naar openstaande magnetron. De vrouw zet met een klap haar afwasbak op het aanrecht en antwoordt op luide toon: ‘Ja, maar wij proberen altijd gewoon te koken op de camping!’ .

De woorden raken me, terwijl ik net doe of ik niets hoor en gewoon verder ga met het opwarmen van mijn bakjes. Ik ben niet zo iemand die dan even lekker in discussie gaat, maar ga vooral een beetje in mezelf lopen malen. Wat zou de spreekster dwars zitten, dat ze zo’n opmerking maakt?
Schuift ze thuis altijd in de magnetron en heeft ze zichzelf voorgenomen om op de camping de tijd te nemen om zelf maaltijden samen te stellen? En vindt haar gezin dat maar zo, zo? Ergert ze zich aan mij, dat ik dus niet die moeite neem?
Of verafschuwt ze mij, omdat ik daar gewoon zo’n magnetronmaaltijd sta op te warmen. Dat hoor je toch niet te doen met kinderen. Haar devies is, we koken altijd zelf met verse groenten, ook op de camping. Magnetronmaaltijden zijn vergif. Zelfs voor de peuter prakken we gewoon alles helemaal fijn, want vers eten zullen we.
Of is ze stiekem jaloers? Dat ik daar een beetje ongegeneerd die bakken gemakzucht sta op te warmen, terwijl zij zichzelf een heilig moeten heeft opgelegd dat dat fout is. Zou ze eigenlijk diep in haar hart ook wel gewoon af en toe zo’n bak nasi willen warmen en op tafel willen kwakken: ‘Vanavond eten we dit, want ik heb geen zin om te koken op dat campingpitje!’

Ik herken overigens al deze gevoelens. Vooral onder moeders lijkt er altijd een soort van ongeschreven wetssysteem te bestaan over wat ‘goed’ is en wat ‘fout’. Wanneer je een slechte moeder bent en wanneer een goede. Want zo voelt zo'n opmerking. En dit kleeft als spinrag, voor je het weet plakt het ineens aan je gezicht. Je bent altijd te laat om nog weg te springen.

Iedereen wil een goede moeder/vader/ouder zijn. De vraag is vooral: wanneer ben je dat? Ook míjn zoektocht door de jaren heen. En ik ben er inmiddels van overtuigd dat die zoektocht doorgaat en continue veranderd. Stom genoeg voel ik me inderdaad gênant, met mijn opgewarmde bakken. Ook bij mij knallen de (voor)oordelen door m’n hoofd. Alle programma’s, tijdschriften en al dan niet goed bedoelde adviezen over vet, suiker, zout enz. stuiteren door mijn hoofd. Tegelijk weet ik dat deze bak nasi me vandaag de tijd gaf om een extra spel te doen met mijn kinderen. Of een mooie wandeling te maken terwijl ik mijn zoon spreek. En dat maakt me volgens mij een goed genoeg moeder.

Ik schrik wakker uit mijn gepeins. Naast me in de buggy een schreeuwende peuter die geen genoegen neemt een zojuist afgewassen pollepel. Ik overweeg om de lepel op te rapen, maar doe het niet. Bang voor nog een oordeel. Haastig pak ik mijn teiltje en loop weg. In de tent geniet ik, omdat mijn kinderen genieten. Morgen weer bloemkool!


Zomer 2021