4e Advent: Aanvechting
Korte tijd later werd zijn vrouw Elisabeth zwanger. Zij leefde vijf maanden in afzondering en zei bij zichzelf: De Heer heeft zich mijn lot aangetrokken. Hij heeft dit voor mij gedaan, opdat de mensen me niet langer verachten.
Lucas 1: 24-25
Afgelopen week zat het een beetje tegen met de Advent werkzaamheden. Het lukte niet zo goed om een column te schrijven. Nog steeds klaagt mijn innerlijke criticus dat het echt een slecht stukje was afgelopen week. Dat ik veel beter had gekund enzo. Op de ochtend dat we bloemen gingen halen was Thea ziek en moest ik alleen naar de markt. En uiteraard regende het nogal. Ik voelde me behoorlijk eenzaam en vroeg me af waarom zoiets moois, als het werken aan Advent, zo moeizaam moest gaan deze week.
Nou is het maken van een bloemstuk en die tekst voor ons veel meer dan een uit de hand gelopen hobby. Wij ervaren dit als een prachtig geestelijk proces, waarin we door God worden geleid. Simpel, als we op de markt staan en bloemen uitzoeken en later, als we in een steenkoude kerk soms haast in stilte samenwerken. En alles samenkomt: tekst bloemstuk en column.
Deze week leek echter alles gehinderd te worden. Er zat een stoorzender op de lijn. Het trof me in mijn eenzame fietstocht naar de markt dat de duivel blijkbaar toch altijd een route vindt om te irriteren. Een poging doet om iets kapot te maken. Tussen mij en God in gaat staan. Wat doe je dan? Eerst vet geïrriteerd zijn en in een zielige slachtofferrol zakken! Totdat ik bedacht dat de duivel dan zeker zou winnen. Dus? Bidden. Ik ben biddend (wel met mijn ogen open anders was het leed helemaal niet te overzien) naar de markt gefietst. Met veel onrust in mijn lijf heb ik daarna gewerkt aan een bloemstuk. Pas nadat ik, via de Zoom, aan Thea kon uitleggen wat ik gedaan had, werd ik rustiger. En ook voor dit bloemstuk geldt, het blijft tegen me zeggen: jij kan beter.
Die beklemming, die eenzaamheid, dat gevoel van 'niet goed genoeg zijn', komt in volle ernst en hevigheid terug in de Advent tekst voor deze week. Elizabeth heeft haar hele leven geworsteld met het gevoel niet goed genoeg te zijn. Al is het maar, omdat de mensen haar dat blijkbaar ook lieten weten. En als ze dan op hoge leeftijd zwanger blijkt te zijn, trekt ze zich terug met God. Ik vind dat echt een prachtig beeld. Volgens mij laat dat zien dat ze, ondanks haar verdriet, eenzaamheid en aanvechting, een dagelijks contact met God heeft gehad. Ze viert deze bijzondere gebeurtenis eerst alleen met God.
Het is voor mezelf een aanmoediging. Als ik het gevoel heb dat ik word tegengewerkt, iemand uit is op mijn vernedering, dan trek ik me terug. Ik probeer mijn innerlijke criticus tot zwijgen te brengen en me op God te richten. Bij deze 4e Advent vertelt Elisabeth mij: wachten met God naast je, maakt niet dat het niet rauw en eenzaam kan voelen, maar je weet dat er een God is die zich je lot aantrekt. En dat is precies wat we vieren met Kerst! Zo eindigt deze Aventsperiode met hoop. Omdat dat zo hoort. Maar bovenal omdat wij weten dat God niet is gestopt bij Kerst en de duivel is verslagen.
Hoe het deze week ging? Ik denk dat het bloemstuk straks het verhaal vertelt!